Czesława Paśko

2013/01/17

Miłość

To bardzo ważne słowo w życiu człowieka Kochać należy z wzajemnością Małżeństwo sobie przyrzeka Dzielić się smutkiem i radością Kochać na różne sposoby umiemy Lecz to serce nam dziękuje Czy taką miłość uszanujemy Życie bez miłości jest niemożliwe Dlatego w Miłość wierzyć trzeba Bo kochając każde chwile są szczęśliwe Łakniemy jej jak codziennego chleba Miłość, kto przezwycięża Gdy jest czysta jak kropla wody Zabija nawet jad węża Spragnionym daje ochłody Więc kochajmy ufnie i szczerze Bo przecież tego nam nikt nie odbierze.

Złe ziarno

Zło coraz większe się szerzy Wszędzie na ziemi, w naszym życiu Tak mało z nas w dobro wierzy Pozostajemy jakby w ukryciu Każdy zadaje sobie pytanie Dlaczego tak źle się dzieje Jest tylko jedna odpowiedź na nie Zły wiatr, złe ziarno sieje Tak jak mamy w sobie wiary Tak często upadamy Przecież od Boga mamy dary Których nie doceniamy Zło trzeba wykorzenić Wyrzucić z serca naszego I zawsze dobrze czynić Bo cóż może być w życiu ważniejszego.

 

Bieg życia

Życie tak szybko ucieka Tyle mamy jeszcze do zrobienia Lecz co nas za zakrętem czeka Tego nikt nam nie przewidzi bez wątpienia Wszyscy biegamy jak zwariowani W życiowym pędzie i chaosie W wielkim tłumie, a jednak sami Bo wszystkich dookoła mamy w nosie Nikt się nie cieszy, nikt się nie śmieje Każdy z nas narzeka Dlaczego tak źle się dzieje Nigdzie nie można spotkać szczęśliwego człowieka Nie znam dnia, ani godziny I kiedyś nasz czas dobiegnie końca My o tym wiemy, lecz nie myślimy Że jesteśmy coraz bliżej nieba i wiecznego słońca.

Wiara, nadzieja, miłość

Trzy proste słowa Sens życiu nadają Wiele znacząca mowa One wieki przetrwają Wierzyć mocno trzeba W Nadziei życie pokładać A Miłość to wstęp do nieba Słowa w sercu zachować A w życiu realizować.

Brak miłości

Od życia zbyt wiele nie żądałam Chciałam kochać i być kochaną Nikogo na swojej drodze nie spotkałam Byłam tylko pożądaną Była miłość w moim sercu W pięknych barwach ją widziałam Lecz gdy stanęłam na ślubnym kobiercu Piękne kolory widzieć przestałam Życie moje się zmieniło Trudy codzienne i kłopoty Uczucia żadnego już nie było I nic się już nie liczyło oprócz roboty Wulgarne słowa, zszarpane nerwy Brak zrozumienia i tkliwości I bieg codzienny bez przerwy Zabrakło miejsca dla Miłości. Poezja goryczy i trudu istnienia

Czesława Paśko urodziła się w Wiercanach koło Sędziszowa Małopolskiego. Mieszka w Gnojnicy (województwie małopolskie) gdzie prowadzi gospodarstwo rolne.

W jej wierszach przepełnionych wątkami autobiograficznymi dominują motywy wyrażające powikłanie ludzkich losów. Wielokrotnie boleśnie dotknięta, pisze w swych wierszach o smutku, goryczy i trudzie istnienia. Bohaterem lirycznym jej wierszy jest przeważnie kobieta wiejska, która niesie w sobie jakąś tajemnicę, szuka miłości. Z serdeczną troską stara się wniknąć w osobowość współczesnego człowieka. Pochyla się nad zawiłościami świata, odkrywając jego piękno i dramatyzm. Przebija z tych wierszy głęboka wiara, jako podstawowe żródło nadziei dla dzisiejszego człowieka.

Artykuł ukazał się w numerze 12/2007.

© Civitas Christiana 2024. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Projekt i wykonanie: Symbioza.net
Strona może wykorzysywać pliki cookies w celach statystycznych, analitycznych i marketingowych.
Warunki przechowywania i dostępu do cookies opisaliśmy w Polityce prywatności. Więcej