Świątynia była rotundą z jedną absydą od wschodu, murowaną z łamanego piaskowca. Zachowały się południowe okienko w nawie oraz wschodnie okrągłe okienko (rozeta) z czworolistnym przezroczem ozdobionym delikatną płaskorzeźbą. W 1627 roku rozebrano zachodnią część murów i dobudowano późnorenesansową nawę oszkarpowaną w narożach, a od północy – zakrystię. Wewnątrz rotundę wytynkowano, co zniszczyło jej pierwotny romański charakter. W północnej ścianie wybito ostrołukowy portal do zakrystii.

Według Jana Długosza świątynię wzniesiono przed 1241 roku, gdyż to tu schronili się rycerze pobici w bitwie z Mongołami pod Tarczkiem (18 kwietnia), jednakże badania archeologiczne wykluczyły tę tezę, gdyż relikty wokół budowli nie są starsze niż przełom XIII i XIV w.

Ciekawe jest również otoczenie kościoła. Oprócz dobrze utrzymanej plebanii o charakterze dworkowym obok stoją trzy rozpadające się budynki, wzniesione z łamanego piaskowca, z pewnością pozostałości XIX-wiecznej zabudowy wsi.

Artykuł ukazał się w numerze 06-07/2009.