Fundatorem kościoła św. Idziego, wzniesionego w 1086 r. był król Władysław Herman. W 1145 r. Bolesław Krzywousty nadał kościół w Inowłodzu zakonowi Cystersów z Trzemeszna. Do roku 1520 pełnił on rolę kościoła parafialnego. Potem przeniesiono parafię do nowo wybudowanego kościoła św. Michała Archanioła znajdującego się w środku ówczesnego miasta. Kościół św. Idziego zaczął powoli podupadać.

W 1790 r. rozpoczęto jego rekonstrukcję. Dobudowano wówczas barokową zakrystię. Konserwacja została jednak przerwana po trzecim rozbiorze Polski w roku 1795. Tereny te obejmował, aż do wojen napoleońskich i Kongresu Wiedeńskiego, zabór pruski. Świątynię Prusacy przeznaczyli na magazyn zboża. Władze carskie po 1815 r. zachowały to przeznaczenie. W roku 1849 zawalił się dach i świątynię opuszczono. W ruinie dotrwał do końca XIX w. Wtedy rozpoczęto rekonstrukcję, prowadzoną pod kierunkiem Wilhelma Henneberga, trwającą aż do wybuchu II wojny światowej. W latach 1936–1938 patronat nad rekonstrukcją objął prezydent państwa Ignacy Mościcki. Odbudowany kościół konsekrowano 1 listopada 1938 r.

Podczas rekonstrukcji wieżę podniesiono o jedną kondygnację
Fot. Radosław Kieryłowicz

1. Okno w murze romańskiej zakrystii; 2. Drewniana księga opisująca historię fundacji świątyni; 3. Trojdzielne okno w emporze; 4. Kapitel kolumienki w oknie empory
Fot. Radosław Kieryłowicz

1. Chrzcielnica przy wejściu do świątyni; 2. Fragment zrekons-truowanej posadzki na chórze; 3. wejście na wieżę z chóru; 4. Zachowany fragment ściany świątyni pochodzący z XI w.
Fot. Radosław Kieryłowicz

Prosty ołtarz umieszczono w absydzie
Fot. Radosław Kieryłowicz

Belkowe sklepienie nawy
Fot. Radosław Kieryłowicz

Empora na słupie podtrzymująca chór
Fot. Radosław Kieryłowicz

Radosław Kieryłowicz

Artykuł ukazał się w numerze 05/2006.