W kontekście szeroko dyskutowanej kwestii „pokolenia JPII”, chcąc zabrać głos w tej dyskusji musimy poznać istotę nauczania Jana Pawła II. Niełatwo nam odczytywać Jego nauki, nie tylko dlatego, że w codziennym pędzie nie znajdujemy czasu na lekturę tekstów, podstawowym problemem wydaje się fakt, iż jest ona bardzo wymagająca zarówno w swojej treści jak i formie. Trudność w zrozumieniu i przyjęciu treści papieskiego orędzia jest oczywista – tożsama z trudnością, jaką mieli pierwsi słuchacze Jezusa a także mają ją współcześni odbiorcy nauczania Kościoła.

Nauczanie „naszego” Papieża, oprócz wymagań zawartych w swojej treści, nastręcza trudność, nazwijmy to, „natury formalnej”. To co jest źródłem piękna i głębi papieskiego przepowiadania, jest jednocześnie poważnym wyzwaniem dla wszystkich tych, którzy zechcą podjąć trud, by do głębi tej dotrzeć. W stosunku do działań edukacyjnych mających na celu przybliżenie nauczania papieskiego, sformułowanych zostało kilka podstawowych postulatów. Po pierwsze powinny one być dobrze uzasadnione – umotywowane zarówno znaczeniem Jana Pawła II, jak i pożytkiem ze znajomości jego nauki, jaki płynie dla integralnego rozwoju człowieczeństwa, tak więc, bardzo ważne jest: „wiedzieć dlaczego”. Treść bogatej spuścizny Ojca Świętego należy poddać usystematyzowaniu według logicznych kryteriów, np. usystematyzowanie nauczania według kryterium jego „użyteczności” dla poszczególnych grup adresatów oraz pełnionych przez nich ról życiowych, zawodowych, społecznych, (np. młodzież, rodzice, naukowcy, itp.). Ten rodzaj uporządkowania ma niewątpliwą zaletę, iż stwarza najdogodniejszą okazję, by myśl Ojca Świętego znajdowała praktyczne zastosowanie. Powinna ona być również „uprzystępniona” przy pomocy metod uwzględniających zróżnicowanie intelektualne, wiekowe, społeczne i kulturalne odbiorców. Wreszcie działania edukacyjne pokolenia J.P.II powinny mieć wyraźnie formacyjny charakter. Po czwarte więc: „uczyć aby formować”. Oznacza to, iż akceptacja papieskiego nauczania powinna prowadzić do przemiany postaw czyli sposobu myślenia, odczuwania i działania. Formacja zgodna z treścią i duchem nauczania Jana Pawła II powinna mieć charakter samowychowania.

Podczas spotkań przy kremówkach panuje radosna, wspólnotowa atmosfera  |  Fot. Alicja Urszula Pawlak

Aby móc dawać świadectwo swoim postępowaniem i życiem, powinniśmy zacząć proces edukacyjno – formacyjny od samych siebie. W tym celu powstał projekt spotkań, mających na celu zgłębianie nauki Jana Pawła II, podczas wspólnej lektury i analizy jego tekstów. „Spotkania przy kremówkach” okazały się doskonałym sposobem na to, a także na integrację młodych członków i sympatyków Stowarzyszenia.

Dlaczego „Spotkania przy kremówkach”?

Chcieliśmy pokazać młodym ludziom, że obok dowcipnych przemówień, góralskiego temperamentu i kremówek właśnie, nasz papież pozostawił po sobie ogromną spuściznę intelektualną i duchową, z której musimy zacząć korzystać.

Pierwsze spotkanie z cyklu: „Spotkania przy kremówkach” poświęcone twórczości poetyckiej i dramatycznej Karola Wojtyły – Jana Pawła II miał miejsce w Szczawnicy. W dniach od 6 do 9 lipca młodzież z Oddziałów Okręgowych z Krakowa, Kielc, Olsztyna, Poznania i Zielonej Góry, a także grupa naszych przyjaciół ze Słowacji uczestniczyła w spotkaniu przygotowanym wspólnie przez Zespół ds. Młodzieży i członków Okręgu Małopolskiego. Bogaty program inicjatywy obejmował m.in. pielgrzymkę śladami Jana Pawła II w Małe Pieniny, wycieczkę do słowackiego Czerwonego Klasztoru i spływ Dunajcem, część warsztatową i dyskusję, podczas której, na temat poezji i dramatów Karola Wojtyły mówili prof. dr hab. Wojciech Kudyba z UKSW oraz dr Agnieszka Kurnik z UJ. Niemałą niespodzianką dla uczestników spotkania była część artystyczna zatytułowana „Nowe Przymrużenie Oka czyli literacki kabaret o podłożu bluesowym”, którą zaprezentowali ks. dr Marcin Godawa – wiersze, humoreski oraz śpiew oraz Ania Kukawska – śpiew.