„Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni” – J 15, 7

W Ogólnopolskim Konkursie Wiedzy Biblijnej miałam przyjemność aktywnie uczestniczyć w latach 2019-2021, jednak w moim życiu wciąż dostrzegam niezliczone dobra, płynące z udziału w tym dziele. Konkursowe zmagania nauczyły mnie przede wszystkim stawiania sobie wymagań, pokory i cierpliwości oraz konsekwencji w dążeniu do celu. Biblia stała się moją skarbnicą mądrości, bezpieczną przystanią i przestrzenią bezpośredniego spotkania z Bogiem. Zajęcie pierwszego miejsca w XXV edycji konkursu pozwoliło mi również na spełnienie marzenia, które wcześniej postrzegałam w randze nieosiągalnych, a mianowicie wyjazdu do Ziemi Świętej.

Spotkanie nieba z ziemią

2 kwietnia 2022 roku dane było mi wyruszyć śladami ziemskiej wędrówki Chrystusa, wiodącymi po drogach, które On sam przemierzył, poczynając od narodzin w Betlejem aż po śmierć na Golgocie. Betlejem to miejsce, gdzie odwieczne Słowo przyjęło ludzką postać, gdzie Ziemia ujrzała swego Zbawiciela, gdzie zamieszkała wśród nas nieogarniona Światłość. W Betlejem, tłumaczonym jako ,,dom chleba”, przychodzi On jak manna z nieba; wydaje się, by swą ofiarą przynieść pokój i zbawienie światu. Rodzi się jako człowiek najuboższy, dzieli nasz los, a równocześnie ubogaca nas głębią i pięknem swej boskości. Nazaret upamiętnia okres dorastania Jezusa, będący aktem nieskończonego posłuszeństwa, cierpliwej służby i pokornego wypełniania obowiązków. Szczególnie wzruszający wydźwięk niesie fresk w kościele św. Józefa, z wizerunkiem Jezusa w latach dziecięcych, który już wtedy trzymał w dłoni niewielki, wystrugany z drewna krzyż. Od najmłodszych lat nosił On zatem brzemię świadomości krzyżowej męki, stanowiącej szczyt pokornego wypełnienia woli Ojca. Nad wodami Jordanu wspominany jest chrzest Jezusa, będący inauguracją Jego mesjańskiej działalności, pomostem między prorokami Starego Testamentu a nowotestamentową erą łaski. Chrystus zniża się wówczas do naszej śmiertelności, zanurza w ziemski los, przyjmuje nasze grzechy i ciążący na nas wyrok śmierci. Publiczną działalność rozpoczyna od czterdziestodniowych rekolekcji na Pustyni Judzkiej. Godzi się być kuszony, zaznaczając przez to w pełni swoje człowieczeństwo, doświadcza słabości i skłonności, które stanowią najwyraźniejsze pęknięcie w naturze człowieka.  

Droga

Nasze życie doczesne jest drogą prowadzącą przez pustynię do Ziemi Obiecanej – to miejsce próby, konfrontacji z samym sobą, stanięcia w prawdzie, odarcia ze wszelkich masek, fałszu i iluzji. Kana Galilejska upamiętnia pierwszy cud dokonany przez Jezusa, a zarazem stanowi wyraz Jego nieskończonej troski o człowieka. On pierwszy zauważa nasz niedostatek, wychodzi naprzeciw naszym potrzebom i gotowy jest nawet dokonać cudu, by zaspokoić nasze pragnienia. Góra Błogosławieństw to miejsce niezwykle spokojne, ujmujące ciszą, wprowadzające w stan zadumy i skupienia. Proklamując błogosławieństwa, Jezus wskazuje drogę życia, tę drogę, którą On sam podąża, a wręcz – którą sam jest, i przedstawia ją jako wiodącą do prawdziwego szczęścia. Błogosławieństwa konfrontują się z nagą rzeczywistością życia, dotykają jego codziennych trosk i pozwalają na nie spojrzeć inaczej – z wysoka, z perspektywy Boga i Jego Królestwa. Błękitne fale Jeziora Galilejskiego są świadkiem wielu biblijnych wydarzeń – powołania uczniów, rozmnożenia chlebów, uciszenia burzy, kroczenia po tafli wody czy cudownego połowu ryb. Wreszcie tu – po bolesnym doświadczeniu zdrady na dziedzińcu Kajfasza – przepojony żalem i pokorą Piotr trzykrotnie wyznaje Jezusowi swoją miłość. Chrystus nie rozpamiętuje naszych niewierności, a wyciąga ku nam dłoń, wydobywa z otchłani grzechu i ostatecznie pyta wyłącznie o postawę naszego serca. Przemienienie na górze Tabor przygotowuje Jezusa i Jego uczniów do dramatycznych wydarzeń misterium paschalnego. Jezus zrywa wówczas zasłonę człowieczeństwa, objawia swoją boskość i wskazuje uczniom drogę do chwały, która stanie się również ich drogą. Podkreśla przy tym, że wiedzie ona przez krzyż. Jezus jednak nie wyprawia ich w drogę samych, ale kroczy na czele, wskazuje kierunek i dodaje sił, a ostatecznie wprowadza w chwałę zwycięstwa. Betania jest szczególnie identyfikowana z cudem wskrzeszenia Łazarza, stanowiącym bezpośrednią manifestację nieskończoności Bożej mocy. Nie ma kamienia, którego Jezus nie byłby w stanie podnieść, aby nas uratować – nie istnieją grzechy, których ciężar mógłby ostatecznie oddzielić nas od Boga. On w swoim oceanie miłosierdzia zawsze jest gotowy nam wybaczyć i wskrzesić z duchowej śmierci.  

Wielki Tydzień i…

Jerozolima stanowi centrum historii zbawienia – to miasto predestynowane do wypełnienia się misterium paschalnego. Do niej Jezus triumfalnie zdąża jako król, którego potęga – w przeciwieństwie do władców świata – nie wynika z demonstracji siły, lecz z pokory, miłosierdzia i ofiary. Wizyta w Wieczerniku daje sposobność, by ogarnąć spojrzeniem tajemnicę odkupienia. Tam następuje godzina przejścia. Jezus, umiłowawszy do końca swoich na świecie, pozostał z nimi w Eucharystii przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Getsemani w sposób symboliczny jest miejscem zamkniętym, ogrodem, przestrzenią zanurzoną w noc. W nim rozpoczyna się męka Chrystusa, przelewanie krwi – tej samej krwi, którą wcześniej ofiarował Kościołowi jako napój zbawienia w sakramencie Eucharystii. Tam Jezus pozostawia nam wzór postępowania wobec wszelkich ciemności, burz i niepokojów naszego życia – zdruzgotany czekającym Go cierpieniem, pada na twarz, przyjmuje postawę całkowitej pokory i bezwzględnej zależności wobec Boga Ojca i Jego woli. Przez kolejne etapy męki emanuje On już pewnością, zdecydowaniem, gotowością realizacji odwiecznego zamysłu Bożego. Golgota jest ukoronowaniem życia Chrystusa, uzdrowieniem świata poprzez Jego życiodajną krew, aktem przygarnięcia rozpostartymi ramionami całego rodzaju ludzkiego. Tam krzyż staje się znakiem odkupienia, miłość osiąga swój szczyt, a niebo splata się z ziemią. Krzyż Jezusa jest exodusem – wyjściem z tego życia, przejściem przez „Morze Czerwone” męki i wejściem do wiecznej chwały. Pusty Grób Pański przypomina prawdę, że Chrystusa nie mamy już szukać w grobie, ale w Galilei, gdzie podczas wykonywania swoich obowiązków uczniowie po raz pierwszy spotkali Jezusa. My, jako Kościół pielgrzymujący, mamy wyruszyć właśnie do Galilei, do naszej niełatwej codzienności, ale ze świadomością, że Chrystus już zmartwychwstał i na zawsze żyje pośród nas.  

Piąta Ewangelia

Ziemia Święta to przestrzeń niezwykle trwale przechowująca znaki nadzwyczajnych interwencji Boga, przeniknięta Jego świętością, śladami i obecnością. Jestem ogromnie wdzięczna za doświadczenie ziemi, która stała się rzeczywistym świadkiem życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa, która ujrzała wcielenie samego Boga, która niesie posłannictwo Ewangelii na cały świat. Dziękuję przede wszystkim Panu Bogu, który po raz kolejny udowodnił mi, że jest Mistrzem rzeczy niemożliwych, czyni wszystko we właściwym czasie i w swej hojności ofiarowuje nieskończenie więcej, niż człowiek się spodziewa. Szczególne wyrazy uznania kieruję do organizatorów Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej oraz sponsorów, wspierających dzieło w aspekcie materialnym. Dziękuję również przewodnikowi, ks. Piotrowi Mierzwie, za dar codziennej Eucharystii, oraz każdej osobie, z którą dane było mi wspólnie przemierzać ziemską ojczyznę Jezusa.

Julia Ulaszek

Tekst pochodzi z kwartalnika "Civitas Christiana" nr 4 | październik-grudzień 2022

/em