Bez wczytania się w encyklikę można użyć tych stwierdzeń niczym przysłowiowej pałki przeciwko prawom człowieka. Tymczasem gdy zagłębimy się w szczegóły, okaże się, że papież Leon nie sprzeciwiał się prawom człowieka, lecz chciał powiedzieć, że mają one źródło w Bogu i muszą wynikać z praw Boskich. Walczył także z wywyższaniem człowieka nad Stwórcę. Po krótce wyjaśniłem sens tych słów, by Czytelnik zanadto nie oburzył się na prowokacyjne rozpoczęcie właściwego tekstu stwierdzeniem: Dosyć już nasłuchał się tłum o miłosierdziu, niechże usłyszy kiedyś o sprawiedliwości.

Miłość i sprawiedliwość to dwa przymioty Boskie, nierozerwalnie ze sobą powiązane, dopełniające się. Wzmianki o nich pojawiają się wielokrotnie na kartach Starego i Nowego Testamentu. Prorok Izajasz naucza: Wezmę pomstę, nie oszczędzę nikogo, mówi nasz Odkupiciel, na imię Mu Pan Zastępów, Święty Izraela (Iz 47,3-4). W Nowym Testamencie w wielu miejscach sam Chrystus przypomina, że drzewo, które nie wyda owocu, zostanie w ogień rzucone. Występni kołatać będą, ale Bóg ich nie pozna i wygna precz, tam gdzie płacz i zgrzytanie zębów. Jeśli sięgniemy do uznanych przez Kościół objawień (pamiętając, że wiara w nie jest przedmiotem wyboru wiernych i nie jest konieczna), to w słowach Matki Bożej z La Salette znajdziemy wzmiankę o tym, że przytrzymuje Ona karzącą rękę Jej Syna, wiszącą nad grzesznym światem.

Zapyta Czytelnik, dlaczego – skoro oba te przymioty są nierozerwalne – podaję przykłady dotyczące tylko sprawiedliwości? Śmiem postawić tezę, że najczęściej mamy do czynienia z podobnie nakierunkowanym (by nie rzec – zdeformowanym) przekazem, tyle że z naciskiem na miłosierdzie. Kiedy podejmowany jest ten temat, niemal nigdy nie natrafimy choćby na wzmiankę o sprawiedliwości. Rodzi to co najmniej kilka zagrożeń.

Powyższe sumują się, co grozi wypaczeniem nauki o Bożym miłosierdziu. Brnięcie w błędnych przekonaniach rodzi dalsze problemy, czego przykładem są smutne słowa i czyny pochodzące od części niemieckich hierarchów i organizacji katolików świeckich zaangażowanych w walkę o dopuszczenie do Komunii ludzi żyjących w niesakramentalnych związkach, czy po prostu będących częścią homolobby. Oczywiście wszystko to czyni się pod przykrywką „miłosierdzia”.

Miłosierdzie objawione św. Faustynie jest tym samym miłosierdziem, które towarzyszyło najpierw Żydom, a od Nowego Testamentu wszystkim, którzy uwierzyli w Chrystusa i byli Mu posłuszni. Nie jest moim zamiarem deprecjonować zasięgu oddziaływania tych orędzi, które przecież sytuują św. Faustynę w gronie najważniejszych mistyczek XX wieku. Pragnę tylko wyrazić, że pomimo nowych form, jak Niedziela Miłosierdzia Bożego czy „koroneczka o wielkiej mocy” (Dz. 1191), miłosierdzie tak naprawdę jest wciąż to samo. Chrystus za pośrednictwem św. Faustyny „tylko” przynagla do korzystania z niego, niejako przypomina o nim, gdyż ludzkość, lekceważąc Bożą sprawiedliwość, uważa, że nie potrzebuje już Bożego miłosierdzia. W orędziu Jezusa nadal najpewniejszą krynicą miłosierdzia pozostaje konfesjonał: „Powiedz duszom gdzie mają szukać pociech, to jest w trybunale miłosierdzia, tam są największe cuda, które się nieustannie powtarzają. Aby zyskać ten cud, nie trzeba odprawić dalekiej pielgrzymki, ani też składać jakichś zewnętrznych obrzędów, ale wystarczy przystąpić do stóp zastępcy Mojego z wiarą i powiedzieć mu nędzę swoją, a cud miłosierdzia Bożego okaże się w całej pełni. Choćby dusza była, jak trup rozkładająca się i choćby po ludzku już nie było wskrzeszenia i wszystko już stracone, nie tak jest po Bożemu, cud miłosierdzia Bożego wskrzesza tę duszę w całej pełni. O biedni, którzy nie korzystają z tego cudu miłosierdzia Bożego, na darmo będziecie wołać, ale będzie już za późno” (Dz. 1448). Na Święto Miłosierdzia, przypadające w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, obiecał Jezus zupełne odpuszczenie kar i win. Nadzwyczajny ten odpust jest jednak uwarunkowany „zwyczajną” spowiedzią i przyjęciem Najświętszego Sakramentu (Dz. 699).

Jest czas miłosierdzia i czas sprawiedliwości. Zanim przyjdzie zapowiadany przez Chrystusa straszny dzień (tylko) sprawiedliwości, trwa czas bytowania człowieka na ziemi – czas dany przez Opatrzność, by korzystał z miłosierdzia, aby nie musiał zaznać sprawiedliwości. Reasumując: czy aby na pewno „dosyć się nasłuchał tłum o miłosierdziu”? Nie, nie dosyć. By nie być posądzonym o nawoływanie do głoszenia wypaczonej wizji sprawiedliwości, przytoczę jeszcze jedno zdanie z Dzienniczka: „W tej chwili, kiedy piszę te słowa, usłyszałam krzyk szatana: Wszystko pisze, wszystko pisze, a przez to tyle my tracimy, nie pisz o dobroci Boga, On sprawiedliwy. – Zawył z wściekłości i znikł” (Dz. 1338). Zatem wzorem św. Faustyny „wszystko piszmy”, zarówno o dobroci, jak i o sprawiedliwości. Jesteśmy powołani do tego, by głosić Boże miłosierdzie, by nawracać grzeszników, by ukazywać im drogę do Boga i do Jego Oblubienicy – świętego Kościoła. Równocześnie jednak przypominajmy o drugim przymiocie Bożym, by „tłum usłyszał także o sprawiedliwości”.