Dzień Dziecka Utraconego to okazja do modlitwy i wsparcia tych, którzy stracili swoje dziecko. W Sanktuariach i Kościołach w całej Polsce odprawiona zostanie Msza Św. Zapłoną znicze i świece pamięci o dzieciach nienarodzonych i tych, które umarły zbyt wcześnie.

Nie na wszystkie pytania rodzice dzieci utraconych potrafią znaleźć odpowiedź. Wielu z nich przyznaje, że to, co daje im siłę - to poczucie wspólnoty i wiara. Po ludzku nie da się tego zrozumieć, nie da się tego przeżyć w normalny sposób. Pomaga duchowość, modlitwa, to zaufanie Panu Bogu.

„Dzień Dziecka Utraconego jest wyjątkową okazją do celebrowania w społecznościach lokalnych prawdy o godności osobowej i dziecięctwie człowieka umierającego w stadium prenatalnym. Dla uczestników modlitewnych spotkań i wydarzeń kulturalnych tego dnia pozostaje poza wszelką wątpliwością fakt, iż w niepowodzeniu położniczym osieroceni rodzice nieodwracalnie tracą dziecko, którego życie zamknęło się w tak krótkim czasie rozwoju prenatalnego. Dla rodziców terminy embrion czy płód są jedynie określeniami wczesnych etapów życia dziecka, które przez fakt poczęcia uczyniło ich rodzicami. Są bowiem świadomi, że już od poczęcia noszą tożsamość ojca i matki”- czytamy na stronie Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka.

„Zachęcamy rodziców do zmiany słownictwa i opisu tego trudnego doświadczenia. Mam problem ze słowem "poroniłam". Mówimy: uszyłam, ugotowałam. W tych czasownikach jest jakaś sprawczość. To stało się dzięki mnie. Z poronieniem jest inaczej. Rodzice mówią, że trudno im o tym mówić. Chcą jednak te rzeczy sobie poukładać. Zachęcamy ich do szukania innego słowa. Nasze dziecko zmarło – mówiła Magdalena Guziak- Nowak z Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka.

Światowy Dzień Dziecka Utraconego ogłoszony został w 1988 roku w Stanach Zjednoczonych. Oficjalnie przypada 15 października. Nie jest to data przypadkowa - tyle bowiem trwa ciąża, licząc umownie od 1 stycznia.

/uk