Maj co roku jest szczególnym czasem w Kościele. W sposób wyjątkowy czci się Maryję poprzez rozbrzmiewającą w świątyniach i przy ulicznych kapliczkach Litanię loretańską. Jednakże w Polsce to również miesiąc szczególny dla każdej diecezji, ponieważ odbywają się przez ten okres świecenia diakonatu i prezbiteratu. I wreszcie maj to miesiąc maturzystów, którzy podejmują refleksję na temat dalszej drogi życia.

Internet pełen jest treści na temat tego, jak rozeznawać powołanie. Są różne porady od mistrzów duchowych, oferty rekolekcji, a nawet filmy, które pokazują godzinę po godzinie dzień z życia kleryka. Jednak w tym roku Seminarium we Wrocławiu pokusiło się o zupełnie nowy wymiar. Staraniem alumnów powstał ponad 20-minutowy film, w którym dali cenne wskazówki, jak znaleźć odpowiedzi na pytania nurtujące młodych ludzi. Występują w nim księża, którzy byli odpowiedzialni za formację oraz mający głęboką wiedzę na temat duchowości i psychologii. Za głosem serca to film, który nie tylko opowiada o powołaniu, ale pomaga odszukać odpowiedzi na nie. Przygotowany przez kleryków tworzących grupę ProVocatorzy – działających pro vocationibus, czyli dla powołań – jest czymś więcej niż opowieścią o słuchaniu, rozeznawaniu i odwadze pójścia za wewnętrznym głosem. Nie jest to dokument ani reportaż. To refleksyjna, głęboka podróż, która zaprasza widza do zatrzymania się i wsłuchania w to, co ciche, a jednocześnie najważniejsze.

Film stawia pytania, które rodzą się w ciszy: Czym jest powołanie? Jak je rozpoznać pośród codziennych głosów? Skąd mieć pewność, że to, co czuję, to nie tylko moje pragnienie, ale autentyczny głos Boga? I wreszcie – jaka jest rola Kościoła, wspólnoty, kapłanów i formatorów w tym procesie? Dzieło to jest swego rodzaju znakiem nadziei wpisanym w Rok Jubileuszowy. Pomaga autentycznie się skupić na chwilę pośród zgiełku codzienności, pomaga się zatrzymać i wejść w siebie, aby rozpoznać drogę serca. Jest to bez wątpienia potrzebna produkcja właśnie w tym momencie, zarówno w wymiarze bliższym, jak również zważywszy na fakt dalszy. Z roku na rok seminaria się pomniejszają, są diecezje, w których w najbliższych latach nie będzie święceń. A przecież Pan woła robotników na swoje żniwo, jednak ten głos staje się mniej słyszalny. Dodatkową wartością filmu jest fakt, że jest on w gruncie rzeczy uniwersalny. Chociaż mówi o powołaniu stricte do życia kapłańskiego, to ma również wymiar pomocy w rozpoznaniu drogi życia zakonnej, zarówno dla mężczyzn i kobiet.

Bez wątpienia cenna jest muzyka akompaniująca, która wprowadza atmosferę spokoju i medytacji przekazywanych treści, a także liczna symbolika i gra świateł. Obraz zawsze należy interpretować w kontekście wypowiedzianych słów. Film ten jest również rzadką okazją, aby zobaczyć, jak wygląda gmach seminarium we Wrocławiu od środka. Niezależnie od tego, czy ktoś ma życie już ustatkowane, stałe i spokojne. Warto obejrzeć film, aby zadać sobie pytanie, czy nie pragnie się czegoś więcej lub też żeby zrozumieć, czym powołanie jest, aby pomagać rozeznawać innym.

/ab