Wiara jest łaską darmo daną przez Boga człowiekowi. Wiara to nie wiedza, którą można zdobywać mocą własnego rozumu i dociekliwości. Wiara nie jest też bezmyślna i bezkrytyczna. Ona szuka zrozumienia. Tylko wtedy staje się płodna i motywuje do rzeczy wielkich. Wiara jest racjonalna, jakkolwiek paradoksalnie by to nie brzmiało. My jako chrześcijanie wiemy, Komu zawierzyliśmy i nie będziemy zawiedzeni, ponieważ źródłem naszego zawierzenia jest Objawienie Boga w Jezusie Chrystusie.

Prośba uczniów Chrystusa, aby dodał im wiary, jest bardzo sensowna i na miejscu, ponieważ bez wiary wszelka pobożność i religijność staje się pusta. Wiara chociażby była tak mała, jak maluteńkie jest ziarnko gorczycy, ma moc zmieniać rzeczywistość. Jezus wskazuje, że taka wiara jest wystarczająca, aby morwa została z korzeniami zasadzona w morzu. Mówi się, że wiara góry przenosi i to jest prawda. Uczniowie intuicyjnie czują, że bez wiary stabilnej i silnej nie dadzą rady unieść ciężaru głoszenia Dobrej Nowiny.

My także czujemy, że nasza wiara jest zbyt mała, zbyt słaba, za bardzo narażona na zwątpienia. Reakcją naszą na taki stan rzeczy nie powinna być w żadnym wypadku rezygnacja i zniechęcenie. Wręcz przeciwnie. Wystarczy sama chęć pomnażania swojej wiary i oddanie się do dyspozycji Panu Bogu w kwestii wiary. Ta prośba uczniów – "dodaj nam wiary" – powinna przerodzić się w prawdziwą modlitwę o łaskę wzrostu w wierze. Modlitwa buduje bowiem relację z Bogiem, która staje się fundamentem zaufania i zawierzenia.

My ze swojej strony dajemy tyle, ile w nas jest, a Bóg dopełnia reszty, staje się przyczyną i źródłem naszego chcenia i działania. Nigdy nie możemy zapomnieć, że to łaską przez wiarę jesteśmy zbawieni. Przez wiarę w to, że Jezus jest Panem i Zbawicielem, nie tylko w wymiarze całej ludzkości, ale i w wymiarze osobistym. On ma być moim osobistym Panem i Zbawicielem, co do którego mam pewność, że umarł i zmartwychwstał za moje grzechy i grzechy całego świata dla naszego usprawiedliwienia.

To w Nim mamy przystęp do Boga Ojca i rękojmię życia wiecznego w Niebie. Sami jesteśmy sługami nieużytecznymi, którzy mają wykonać to, co zostało nam polecone. Tymczasem warto być takim pokornym sługą, który w duchu wiary wykonuje wolę swego Pana, bo kiedy już sami zrobimy to, co do nas należy, wtedy zasiądziemy do jedzenia i picia – o którym wspomina dzisiejsza Ewangelia – a będzie to uczta zbawionych w Królestwie Niebieskim, kiedy już niczego i nikogo nam nie zabraknie. Warto żyć wiarą, która prowadzi do tak wspaniałej przyszłości.

/ab