Tuż po świętach Bożego Narodzenia w Kościele katolickim w Polsce zwyczajowo rozpoczyna się kolęda. W moim domu od zawsze była ona ważnym wydarzeniem.

Zaraz po świętach Bożego Narodzenia rodzice dopytywali mnie i moje rodzeństwo, czy ksiądz proboszcz nie mówił kiedy kolęda odbędzie się na naszej ulicy. Mama chciała być gotowa na to spotkanie wcześniej, np. biorąc wolne w pracy, jeśli godzina wizyty duszpasterskiej kolidowała z końcem jej zmiany. Istotne było odpowiednie przygotowanie dużego pokoju na powitanie gościa, tj. zaścielenie stołu białym wykrochmalonym obrusem, postawienie krzyża i dwóch świec, Pisma Świętego, naczynia ze święconą wodą oraz kropidła, a także zeszytów do religii. Wraz z rodzeństwem niecierpliwie czekaliśmy na wpis kapłana w zeszycie i obrazek, jako pamiątkę wizyty duszpasterskiej. Pamiętam, że gdy nadchodził dzień kolędy, tata odpowiednio wcześniej wyczekiwał na księdza przed blokiem, aby godnie go przywitać i zaprosić do nas. Po skończonej wizycie zwyczajowo odprowadzał gościa do drzwi sąsiada. Ponieważ nasze mieszkanie jest pierwsze w pionie bloku, okrycie duchownego zostało na czas kolędy u nas.

Moje wspomnienia zderzają się z nagłówkami w mass mediach: „Koperta na kolędzie. Ile najczęściej dają ludzie”, czy „Koperta dla księdza”. Do tego dołóżmy jeszcze „badania” dotyczące kwot jakie wierni wkładają do kopert. Te treści całkowicie zakłamują wymowę i cel kolędy. Patrząc na daty artykułów można wywnioskować iż problem wraca rokrocznie, a media lubią rozdmuchiwać ten temat, ponieważ dotyczy on kwestii pieniędzy i Kościoła – połączenia, które od zawsze wzbudza emocje. W moim życiu nigdy nie spotkałam się z sytuacją, aby odwiedzający nas w ramach kolędy ksiądz zanim przyjął ofiarę, nie zapytał czy możemy sobie na nią pozwolić, czy nie mamy pilniejszych wydatków w naszej wielodzietnej rodzinie. Z rozmów z przyjaciółmi wiem, że żaden z nich również nie spotkał kapłana „łapczywego na koperty”. Pochylając się nad tym, dla niektórych bardzo istotnym, problemem, warto zastanowić się nad podstawowymi potrzebami finansowymi naszej parafii, wynikającymi z konieczności opłacenia rachunków, pensji dla organisty czy kosztów remontów i koniecznych inwestycji. Warto zadać sobie pytanie, kto jest za to odpowiedzialny? Czy nie są to wierni będący częścią parafii? Dla mnie odpowiedź jest prosta. Ja, wraz z moją rodziną dajemy księdzu ofiarę na cele kościelne, nie tylko dlatego, że jesteśmy tak wychowani, czy „bo tak trzeba”, ale przede wszystkim dlatego, że czujemy się odpowiedzialni za wspólnotę, którą razem budujemy. Jest to ważna forma wsparcia i podziękowania za całoroczną pracę duszpasterską. Daje również możliwość realizacji różnych ważnych dzieł i przedsięwzięć w parafiach.

Pamiętajmy, że kolęda jest istotną częścią wypełniania misji apostolskiej przez duszpasterzy. Jezus Chrystus polecał apostołom: „Gdy do jakiegoś domu wejdzie­cie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim." (Łk 10, 5-6). Mówił również: „Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał." (Mt 10,40). A my wierni, przyjmując kapłana podczas wizyty duszpasterskiej, dajemy świadectwo naszej wiary i publiczny znak więzi rodziny z parafią, a co za tym idzie z Kościołem Powszechnym.

W tym roku kolęda dla mojej rodziny będzie wyjątkowo ważnym wydarzeniem. W naszej parafii pojawili się nowi duchowni, zarówno proboszcz jak i wikariusz. Nie możemy więc doczekać się możliwości spotkania oraz bliższego poznania tych księży. Warto też zauważyć, że dla większości z nas jest to pierwsza, od czasów pandemii, możliwość ugoszczenia kapłana we własnym domu. Mnie to bardzo cieszy, a Was?

/mdk